Heb je ooit je oude overbuurman die je vaag kent aangekeken terwijl je een foto van hem vasthield uit zijn jonge jaren? Heb je je ooit beseft, dat de persoon op het plaatje in jouw hand in hem zit? De man op de foto speelde het stuk van zijn leven. Hij bracht je overbuurman hier. Hier, een plek die voor iedereen anders is. Voor veel generatiegenoten van je overbuurman is ‘hier’ een eenzame plek. Een plek zonder publiek, een plek zonder spannende gebeurtenissen en een plek met de gordijnen gesloten. 

Hoe mooi was ‘hier’ toen je overbuurman nog midden in het leven stond. Hij ging uitdagingen aan, maakte dingen mee, ontmoette mensen, bewonderde maar huilde soms ook, hij zette door, lachte en had lief. Je overbuurman bleef de man die hij altijd was, ook al nam hij verschillende rollen aan. Zijn kostuum veranderde in die van een zoon tot die van een echtgenoot tot die van een vader. Hij leefde het leven om vlak voor de finale van zijn levensverhaal in een toneelversie van een slechte film te belanden. Zijn tegenspelers liepen weg, er gebeurde niks spannends of gezelligs meer, het publiek verdween, de gordijnen gingen dicht en de portier van het theater sloot de deuren.  

Maar dan.. met tromgeroffel forceren Geer en Goor de deuren en openen het circus. Tegenspelers worden geregeld, een miljoenenpubliek stroomt toe, de gordijnen worden weggehaald en je overbuurman weet in alle eerlijk- maar waardigheid zijn toneelstuk uit te spelen.